روش تحقیق استئوآرتروز سطح داخلی زانو
استئوآرتروز سطح داخلی[1] زانو یکی از شایع ترین مشکلات ارتوپدی و یکی از عمده دلایل از کار افتادگی در بالغین محسوب می شود. (1)
اگر چه هنوز علل این بیماری بطور کامل شناسایی نشده است ولی دلایلی همچون چاقی، سابقه ترمای قبلی زانو، ناهنجاریهای مفصلی را بعنوان عوامل اصلی دخیل در این عارضه می دانند (2 و 1) در این میان راستای زانو مهم ترین نقش را بر عهده دارد. راستاهای نادرست[2] واروس و والبگوس زانو باعث افزایش ریسک وقوع تخریب مفصلی در سطوح مفصلی داخلی و خارجی می شوند.
در یک زانوی سالم با یک راستای طبیعی وزن هنگام راه رفتن بصورت نا متقارنی بین سطوح مفصلی داخلی و خارجی تقسیم می شود. (3)
وجود دفورمیتی واروس میزان این فشار را بیش از پیش افزایش خواهد داد. بیمارانی که آرتروز مفصلی دارند معمولاً دچار تخریب و آسیب مفصلی در یکی از سطوح مفصلی می شوند که درگیری سطح داخلی نسبت به خارجی 10 برابر بیشتر می باشد. (5 و 4)
میزان شیوع این بیماری در زنان بیشتر از مردان می باشد و میزان شیوع آن در مشاهدات رادیوگرافیک 12 درصد و در مشاهدات بالینی 6 درصد بین زنان 45 تا 65 سال گزارش شده است. (1)
درمانهای جراحی و غیر جراحی متنوعی برای استئروآرتروز زانو مطرح می شود که شامل اتسئوتومی تیبیا، استفاده از زانو بندهای کاهنده فشار[3] و گوه ها خارجی می باشد این درمانها بعنوان درمانهای بیو مکانیک ال در جهت اصلاح راستا[4] و کاهش فشارهای وارد بر روی سطح مفصلی داخلی می باشند. (6 و 5 و 4)
در درمان جراحی اصلاح راستای فمور و تیبیا و زاویه فمور و تیبیال به کمک گوه استخوانی که در قسمت پروگزیمال تیبیا زده می شود صورت می گیرد. (6)
ماجیما[5] در یک مطالعه گزارش کرده است که سطح فعالیت زانو اگر بهترین حالت را نمره 100 در نظر بگیریم. بعد از یکسال از استئروتومی تیبیا از 5/5 ± 59 به 6/1± 1/85 ارتقاء پیدا کرد اما استئوتومی مانند سایر اعمال جراحی دارای عوارضی می باشد. آسیب حین جراحی به عروق پوپلیتئال، عصب تیبیال و عصب پروتئال گزارش شده است و نیز در یک مطالعه که بر روی 308 بیمار بعد از استئوتومی تیبیا صورت گرفت میزان 4 درصد تروبوسیس و 2 درصد جوش نخوردگی و 51 درصد عفونت بعد از جراحی گزارش شده است. (7)
مطالب مرتبط
